نمی خواهم کلا دیدی منفی داشته باشم و یا روزهای خوب این سال رو زیر سوال ببرم و یا خدای ناکرده ناشکری کنم ولی الحق و الانصاف روی هم رفته و در مجموع سال خیلی خوبی نبود. از اون ناکامی اول سال خودم بگذرم، از غم جانکاه سجاد که فکر نکنم بتونم بگذرم. از نامهربانی و وقایع تلخ این روزها چطور بگذرم؟
هر کسی که اندکی با من حشر و نشر داشته باشه قطعا می دونه که من هیچ وقت آدم فوتبالی نبوده و شاید حداکثر یک بازی فوتبال را به صورت کامل نگاه کردم ولی این هفته اعجوبه هایی رو دیدم که در خاک کشورم نعره شادی و خوشحالی می زدند. سر چه؟ سر آسیب دیدن یک بازیکن..سر گل خوردن از تیم حریف. اگر بعد سیاسی رو کنار بگذاریم، در یک بازی باید طرفدار تیم وطنمون باشیم، اگر هم بنا بر سیاسی بازی فوتبال باشه چرا باید از برد دولت شیطان صفتی که در دو قرن اخیر از هیچ کلک و جنایتی در حق ملت ما کوتاهی نکرده شاد باشیم؟ با خودمون چند چندیم؟