تکبر

 336- هر روز صبح در راه منزل تا محل کار به این فکر می کنم که مبادا به بیماری های لاعلاج (و شاید کم علاج) کبر و یا زهد و ریا دچار شوم. البته غرور مفهومی وسیع تر از تکبر دارد و تکبر غالبا وزن منفی مفهوم غرور را می رساند؛ چیزی که ما شهرستانی ها آن را "خود شاخ پنداری مضمن" می دانیم. سال ها قبل با خودم نیت کردم که در هر رسته بالا و یا پایینی که در مسیر زندگیم در آینده قرار گرفتم هیچ گاه با رفتار و کردارم شخصیت و کرامت انسانی فردی را حتی در درون خودش خورد نکنم. آن زمان با خودم تصمیم گرفتم که مراقب باشم امور شخصیم هیچ گاه به شخص دیگری واگذار نشود و در همین راستا یک سری امور مثل شستن ظرف و البسه خودم را تا جایی که امکان داشت به هیچ کس محول نکنم حتی این عادت و عهد موجب شد تا در جلسات و محیط کارم در این 8 سال از خوردن چایی صرف نظر کنم چون نمی خواستم کسی با برداشتن لیوان از جلوی من شستن آن کرامت نفس خود را در مقابل حقیری چون من خورد نماید. حتی نذرهای خود با خدای خود در ایام مذهبی را از مبالغ نقدی به جمع کردن آشغال از معابر عمومی و یا شستن ظروف و واکس زدن کفش ها تغییر دادم (نمی خواهم بگویم مسائل اقتصادی در این تغییر بی تاثیر بودند ولی تاثیرشان ناچیز بود.)؛چرا که تواضع و فروتنی عصاره جوانمردیست.

افتادگی آموز اگر طالب فیضی***هرگز نخورد آب زمینی که بلند است.

إِنَّ ٱلَّذِینَ کَذَّبُوا۟ بِـَٔایَٰتِنَا وَٱسْتَکْبَرُوا۟ عَنْهَا لَا تُفَتَّحُ لَهُمْ أَبْوَٰبُ ٱلسَّمَآءِ وَلَا یَدْخُلُونَ ٱلْجَنَّةَ حَتَّىٰ یَلِجَ ٱلْجَمَلُ فِى سَمِّ ٱلْخِیَاطِ ۚ وَکَذَٰلِکَ نَجْزِى ٱلْمُجْرِمِینَ

شاخه ی دیگر غرور کاملا در تضاد با تکبر می باشدکه من آن را غرور مثبت می نامم. این غرور همان غروریست که کرامت نفس انسان را بالا می برد و انسان های دارای ضعف شخصیتی و یا دارای عقده حقارت غالبا از آن محرومند. غروریست که انسان مانع از ضعف و اظهار عجز در مقابل دیگر مخلوقات می شود. غروری که قناعت را برای انسان به ارمغان آورده و حرص و طمع بی نهایت را از او دور می سازد. من خود بارها شیرینی این غرور را چشیده ام. یک بار در سال 86 از یک استاد ریاضی که هنوز هم به ایشان ارادت دارم سوالی پرسیدم و ایشان با قهقهه و پوزخندی ناجور جلوی جمعی چهل نفره من را مورد تمسخر قرار داده و سوالم را بدیهی خوانده و با نابغه خواندن من به طنز آن غرور من را شکست. این ماجرا آن قدر بر من گران آمد که من بعد آن روز به مدت یک سال کلیه کتاب های ریاضی دوستانم و کتابخانه مدرسه و شهر (بالغ بر بیش از 30 جلد) را امانت گرفتم و شب و روز و وقت و بی وقت حتی در صف شیرهای یارانه ای نوت هایم را می خواندم و بعد از یک سال تلاش شبانه روزی و اتمام کتب تا به امروز هیچ مطالعه ای در زمینه ریاضیات نداشته ام هر چند سالهاست شغل پاره وقت تدریس ریاضیات را برای خودم به عنوان شغل دوم برگزیده ام.

 

 

زمین تخت گرایان

338- چند ماه قبل یک آگهی در مورد "اجتماع بزرگ زمین تخت گرایان ایران" و جلسه ای که قرار بود به هم اندیشی و بیان استدلال های قوی خود بپردازند دیدم. ابتدا فکر کردم متن طنزی را پیش رو دارم ولی با یک جست و جو فهمیدم ظاهرا در ایران و خیلی نقاط جهان دارای طرفداران زیادی هستند و این گروه کلیه عکس های فضایی را دروغ ناسا برای فریب مردم دانسته و تلاش ویژه ای برای اثبات حقانیت ادعای بزرگانشان در عهد بوق دارند.

+ چند هفته قبل یک بنر در ارتباط با تعریف مزایای چند همسری دیدم و البته این بار هم طنز نبود و گروهی در فکر احیای این سنت نیک (!!!) و رشد و تعالی جامعه بودند.

+چند روز قبل هم اتاقی مثلا مذهبی من که چند ماهی هست او را می شناسم دیدم که متاسفانه به دلیل بیماری های قلبی و فشار خون اوضاع حادی داشت و از درد می نالید. زمان نهار فرا رسید و دیدم یک قاشق نمک قبل و یک قاشق نمک بعد از غذا میل کردند. به او گفتم برای شرایط شما نمک خوب نیست. گفت از شما انتظار نداشتم... اسم خود را مذهبی گذاشته اید ولی از این دکترهای لیبرال خط می گیرید. این دکترها کودن هستند و هیچ نمی فهمند. پیامبر خودشان گفته اند که نمک خوردن قبل و بعد غذا هفتاد نوع بلا را رفع می کند. خواستم از نمک درون نان برایش بگویم و البته از این که آن حدیث را پیامبر در بین اعرابی گفته که هر روز در گرمای حجاز کلی فعالیت فیزیکی داشتند و نمک را با عرق دفع می کردند نه مانند شما که بیشترین حجم تحرکتان در روز زیر کولر و تا در سرویس بهداشتی هست و غذایتان را هم شخص دیگری آماده می کند ولی با تجربه قبلی می دانستم من را متهم به محدود سازی اسلام به زمان و مکان و تفکرات لیبرالی و فریفتگی می کند پس سکوت را ترجیح دادم.

+همین امروز یک روحانی جوان دهه هفتادی را در دیداری می بینم و اقدام من را در جذب و هیئت خیلی مثبت ارزیابی می کند و من هم در ابتدا او را به هیئت دعوت می کنم. از خروجی های هیئت می پرسد و من هم گروه های ترک اعتیاد و انگیزشی و شعر خوانی و تفسیر قرآن را برایش شرح می دهم و می خواهد برنامه ای را که به گفته خود در جهت ارتقاء هیئت تدارک دیده به من ارائه کند. از بحث ازدواج می پرسد و من از اقداماتی که بعضا خودم یا دوستان هیئتی در راستای معرفی افراد به واسطه ها برداشته ایم ولی او این را خیلی کم ارزیابی می کند و نظرش این است که این ها اقدامات قطره ای است و باید تند تر کار کرد. برنامه اش را ارائه می دهد که عمدتا بر مبنای حکم "متعه" بنا کرده و سپس از اقدامات و تجارب خودش در این امر قبل از ازدواج با دو همسر فعلی اش می گوید. وسعت دیدش در احکام اسلامی و نگرشش به دین که در چه اموری خلاصه شده هاله ای از تهوع را در وجودم پدید می آورد و توجیه المسائلی را که با سوء استفاده از شرع برای لجن کاری خودش ساخته لحظه ای در جلوی چشمانم ظاهر می شود. پاسخ منفی، بی تفاوتی و اخلاق سرد من را دال بر تعصب و بی دینی من می داند و من بسیار خوشحال می شوم که با این دو صفت از شروع دوستی با فرد دارای چنین تفکری صرف نظر کنم.

+ چندی پیش در یک جلسه بصیرت افزایی کوچک در تهران شنیدم که جماران را محله ای فقیر در کهریزک که حتی آب لوله کشی ندارد معرفی می کرد و از آن رو سعی داشت بر حق بودن دیدگاه و اندیشه اش را اثبات کند.

+ همه ما هر روزه ده ها "زمین تخت گرا" در اطراف خود می بینیم از قمه زنان محرم برای پاداش اخروی از امام حسین تا صدها مورد دیگر... 

+ مشکل اصلی شاید این است که الگوهایمان را آن طور که خودمان می خواهیم در ذهنمان شکل می دهیم نه آن طور که آن ها بودند و این گاه از سر جهل و تعصب و گاه از جانب هوای نفس است که گاه می بینیم با وجود این همه کتاب از اسلام و پیامبر اسلام، داعش مدعی خلافت و حکومت اسلامی می شود.

+ چه زیبا می فرمایند علامه اقبال: چو رخت خویش بر بستم از این خاک--همه گفتند با ما آشنا بود--و لیکن کس ندانست این مسافر--چه گفت و با که گفت و از کجا بود.

+صورت مساله را پاک نکنیم.

+ تفکر و تعقل از نعمت های بزرگ الهی هست.

+شما هم حتما اظهار نظر بفرمایید.

+نوشتن انسان را سبک می کند. شاید بتوان اندکی به سان قطره ای در مقابل دریا از عظمت صحبت مولای متقیان با چاه و ترجیح چاه بر اشعث های سپاه "خودی" و مردم آیه خوان سر به سجود به ظاهر متدین که حماقت خود را در صفین ها نشان دادند را درک کرد.

 

آرزو و هدف

344- من خیلی دانش ادبی ندارم و فرق بین آرزو و هدف را نمی دانم ولی به نظرم آرزو برخواسته از همه تمایلات طبیعی متنوع انسان(فارغ از خوب یا بد بودن آن) می باشد ولی هدف را خود انسان با توجه به ذات و درونش (خوب یا بد، بزرگ یا کوچک) از بین این آرزوها انتخاب می کند و با گذشت زمان و به شرط تلاش و همت به سمت اهدافش نزدیک و از سایر آرزوهایش فاصله می گیرد. (خودم دوباره بخواهم مطالعه کنم ممکن است مفهوم جمله را متوجه نشوم.)

حداکثر تا 10 سال قبل شاید منزل شیک و ماشین لوکس و زندگی آرام در رده ی آرزوهای من بودند ولی با گذشت زمان جای خود را به اهدافی دادند که شاید متفاوت تر بودند البته این تنها ناشی از جهش تفکرات و خود وجودی من نبود و البته شرایط مختلف محیط هم بی تاثیر نبودند. البته این تغییر مسیر دلیلی نبود که من همه این تیپ آرزوها را دست نیافتنی دیده باشم.

گروهی از آرزوها که به نظر من انسان باید آن را از لیست اهدافش حذف کند، آرزوهای محال هستند و تشخیص درست و به موقع آرزوهای محال و حذف آن از اهداف زندگی تاثیر بسزایی  در موفقیت انسان در آینده زندگی او خواهد داشت ولی تنها معیاری که شاید موجب این تشخیص شود خود انسان می باشد که بیشترین شناخت را از خود دارد و یقینا هر چه بیشتر در مسیر خودشناسی گام برداشته باشد در این راه موفق تر است.

آخرین بار دو سال قبل در چنین روزهایی یک آرزوی بزرگم را از جاده اهدافم حذف کردم (که البته خیلی دردناک بود و شاید تا ماه ها من را در قالب جنگ درونی آزار می داد و لحظه ای خاطرم را رها نمی کرد) ولی هیچ گاه متوجه نشدم که آیا حذف آن آرزو از مسیر اهدافم که اثرات آن هنوز هم گاه دامن گیرم هست اصلا کار درستی بود و اگر بود تا چقدر درست بود؟

+نظر شما چیست؟

+متن مبهمی بود و جز اندک هوشیاران عالم معنا به مفاهیم آن پی نبرند.

+احتمالا #ادامه_دارد

 

کوه

348- از همان کودکی علاقه خاصی به کوهنوردی داشتم. رویای نوجوانی ام فتح 14 قله بالای 8 هزار متر جهان به خصوص K2 در نپال بود. رویایی که شاید هیچ گاه رنگ واقعیت به خود نگیرد. در دوره کارشناسی در یک شهر ساحلی بودم و این نبود کوه من را شدیدا افسرده می کرد. اکنون که سال هاست تهران را برای اقامت برگزیده ام دوباره این حرفه را شروع کرده ام. اولین بار در تهران 21 بهمن 94 تا قله کلکچال و سپس ایستگاه 5 توچال با 3 تا از دوستان رفتیم و دوباره همین مسیر را برگشتیم. تجربه ای به یاد ماندنی بود و شاید من بعدها در مورد چالش ها و زیبایی های آن روز به یاد ماندنی بیشتر نوشتم. پس از آن هر هفته جمعه صبح ها قبل از طلوع خورشید این برنامه من شده بود و چون هم سرعتم (از جهت محدودیت زمان)زیاد بود و هم تنهایی این مسیر به من می چسبید نزدیک به دو سال هر هفته این برنامه را داشتم. اواخر تابستان سال 96 با شروع مشکلاتم دیگر تنها پناه من در تهران بود که بر حسب اتفاق یه روز راه را کج کرده و مزار هشت شهید غواص عزیز را دیدم که در آن دو سال از آن ها غافل بودم. در طبقه زیرین آن یک حسینیه بود که نماز ظهر در آن برگذار می شد و بعد از نماز امام جماعت من را به نهار دعوت کرد و سپس در پایین آمدن او را همراهی و او من را تا درب محل سکونتم رساند. از آن هفته دیگر تنها نبودم و آن دوست قدیمی هر هفته صبح ها به دنبالم می امد و من را می رساند و کم کم با دوستان دیگری آشنا شدم و این روی روند زندگی و روحیه من تاثیرات مثبت زیادی گذاشت و خدا را شکر شهدا من را به خادمی قبول کردند و این افتخار تاکنون علی رغم همه سختی ها و شیرینی های آن بر پیشانی من مانده است که همواره موجب برکت، امید، عزت و آبرو برای من بوده اند که خود خدا می داند هر چه ما داریم اول از ائمه و در مرتبه بعد از شهدای عزیزمان داریم.

یقینا اگر این شهدا و این دوستان مخلص که به واسطه شهدا هر هفته در کنار هم هستیم نبودند من در تهران جز اندک زمانی دوام نمی آوردم.

در مورد کرامات شهدا بیشتر خواهم نوشت و سروده و زمزمه و شعر های بیشتری خواهم گذاشت ولی برای شروع به آیه ی زیبایی از کلام الله مجید اکتفا می کنم.

 

 

"إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَىٰ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ ۚ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَیَقْتُلُونَ وَیُقْتَلُونَ ۖ وَعْدًا عَلَیْهِ حَقًّا فِی التَّوْرَاةِ وَالْإِنْجِیلِ وَالْقُرْآنِ ۚ وَمَنْ أَوْفَىٰ بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ ۚ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَیْعِکُمُ الَّذِی بَایَعْتُمْ بِهِ ۚ وَذَٰلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ"

 

معشوق تویی کعبه و بتخانه نشانه

تصمیم دارم تا زمانی که نظر جدیدی دریافت نکنم پست جدیدی نگذارم. امیدوارم این زمان به درازا نکشد. :-)

352-

تاکی به تمنای وصال تو یگانه

اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه؟

ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه

رفتم به در صومعهٔ عابد و زاهد

دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد

در میکده رهبانم و در صومعه عابد

گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد

یعنی که تو را می‌طلبم خانه به خانه

روزی که برفتند حریفان پی هر کار

زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار

من یار طلب کردم و او جلوه‌گه یار

حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار

او خانه همی جوید و من صاحب خانه

هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو

هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو

در میکده و دیر که جانانه تویی تو

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو

مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه

بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید

پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید

عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید

یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید

دیوانه منم من که روم خانه به خانه

عاقل به قوانین خرد راه تو پوید

دیوانه برون از همه آیین تو جوید

تا غنچهٔ بشکفتهٔ این باغ که بوید

هر کس به زبانی صفت حمد تو گوید

بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه

بیچاره بهائی که دلش زار غم توست

هر چند که عاصی است ز خیل خدم توست

امید وی از عاطفت دم به دم توست

تقصیر خیالی به امید کرم توست

یعنی که گنه را به از این نیست بهانه

 

 

بیشتر بشنوید

ای وصالت آرزوی عاشقان

353-

ای وصالت آرزوی عاشقان
وی خیالت پیش روی عاشقان
هرکجا کردم نظر بالا و پست
جلوه ای از روی زیبای تو هست
خرقه پوشان محو رخسار تواند
باده نوشان مست دیدار تواند
هم بود در هردلی ماوای تو
هم بود در هرسری سودای تو
حرفی از اسرار عشقم یاد ده
هم بسوزان هم مرا بر باد ده

 

 

تنهایی 2

354- شنبه گذشته با خانواده تصمیم به رفتن به مشهد گرفتیم و من هم به توصیه مادر اندکی شیک پوش و امروزی شدم. در مشهد در خانه فامیل بودیم که داماد این خانواده مدام هندوانه های گنده به بقل من می داد و من را به دور دور زدن دو نفره در مشهد تشویق می کرد. بالاخره شب من را سوار و نیمدوری در مشهد زدیم. در راه باز هم مدام هندوانه های گنده زیر بقل من می داد که چرا انسان نازنین و تحصیل کرده ای مثل شما باید وضعیتش این باشد و ماشین زیر پاش این باشد. من در درون خیلی دوست دارم که شما را سوار بر فلان ماشین ببینم و از هر دری من را به جهتی که خودش می خواست سوق می داد. ناگفته نماند من از دعوت های اولیه اش و مستنداتی که قبلا داشتم کاملا در جریان بودم که چه خبر است و به کجا می روم ولی خودم را همواره به "کوچه علی چپ" می زدم و ریلکس همه چیز را عادی نشان می دادم چون شخصیت اطرافیانم برای من خیلی مهم است. بحث سمت اشتغال رفت و اوضاع جامعه و من با لبخند عادی و نیمه تاییدی به او اجازه صحبت می دادم تا به مقصد رسیدیم. در آن جا یک ریش سفید و چند مغز متفکر مشغول ارشاد ملت و سوق آن ها به سوی بازنشستگی با درآمد 100 ملیونی بعد از یک سال بودند. البته این اولین بارم نبود که به این محافل دعوت می شدم و احتمالا آخرین بار هم نباشد ولی دفعه قبل باعث قطع ارتباط 6 ماهه با یک دوست و همکلاسی قدیمیم شد که خوشایند نبود و اینجا قصد داشتم که خیلی محترمانه، نه سیخ را بسوزانم و نه کباب را. در پرزنت ها مغز متفکر ما ابتدا به معرفی محصولات صنایع دستی پرداخت و خود را خبره این صنعت معرفی کرد. مشخص بود چیزی که از من به او گفته بودند یک بچه درس خون سر تو برف بود ولی خیلی شانس نداشت چون من بیش از 10 سال کارهای هنری دستی انجام داده بودم و الان در کار فروش این صنایع دستی دارم و آشنایی من از صنایع دستی و آی تی خیلی بیش از تصور آن ها بود که ناگاه سر بحث را عوض کرد و گفت اصلا بی خیال. ما می خواهیم از جامعه حمایت و قشر مستضعف را نجات، فقر را ریشه کن و در عوض سرمایه ای کلان به جیب بزنیم. موافقی؟ بریم؟ من هم گفتم بریم.. شروع کرد به نمودار و تابع کشیدن و این که تصاعد هشتمین عجایب از عجایب هفت گانه جهان است و کسب کار تصاعدی نه تخصص می خواهد و نه سرمایه و نه ...

با خود اندیشیدیم و دور از جوان مردی دیدم که آخرین تیر او را به خطا و با نیمه دانشی که پس از 10 سال تدریس ریاضیات به دست آوردم کلیه نمودارهای او را زیر سوال ببرم چرا که اولا من مهمان آن ها بودم و در ثانی یقین داشتم طرف مقابلم با روشن شدن پوچ بودن حرف هایش دست از این جلسات کاری سنگین خود بر نمی دارد چرا که انسانی که به طمع آلوده شود عقلش زایل گردد.

+ تنهایی علی رغم مشکلاتش گاهی خیلی خوب و دلپذیر است.

+ امروز صبح وقتی اینستاگرام رو باز کردم متوجه شدم سجاد از بهترین و البته آخرین دوست های هم مسلکم که همیشه لیالی قدر را مهمان من بود 8/8/98 را برای تاهل و فصل جدیدی از زندگیش انتخاب کرد. هر چند هیچ گاه رو نمی کرد ولی مبارکش باشد.

+ هنگام ورود به شرکت متوجه شدم حاج رجب تنها دوست مذهبی ام و تنها رقیبم در مسابقات حفظ قرآن کریم در روز رحلت حضرت نبی بر اثر سکته قلبی از دنیا رفته است. خدایش بیامرزد چرا که بهترین بود. تنها فرد پایه برای مراسم اجرایی و مذهبی و بسیار دوست داشتنی و بی ریا و یک نیروی جهادی بود. (قرار بود آخر این هفته به او تکنیک های کوهنوردی را در قله کلکچال بیاموزم.)

یاقوت

362- سال ها قبل برای خرید ارز به میدان فردوسی رفتم. در اون جا موارد عجیبی رو دیدم که هر کدام رو در مجالی باید وصف کنم از خانه های متروکه و موزه ها تا کلیسای ساریکس در مسیر برگشت ولی جالب ترین چیز شاید یک مغازه با ویترین قرمز بود که نظر من رو جلب کرد. با اندک تحقیقی فهمیدم که این انتخاب رنگ چندان هم بی دلیل نبوده و یک نیمچه ریشه تاریخی دارد. 

از قرار معلوم در اواخر دهه بیست دختری جوان، ساده دل و زیبا روی دل در گروی عشقی آتشین می نهد چنان که گفته اند عشق چون آید برد هوش دل فرزانه را*** دزد دانا می کشد اول چراغ خانه را و یا پیش تر پیشوایان ما گفته اند که محبت تو به چیزی (تو را) کور وکر می کند. حال این دختر عاشق در پیغامی با معشوق قرار را در یک روز در میدان فردوسی و نشان را برای اولین دیدار لباس قرمز انتخاب و به معشوق اطلاع می دهد تا در پیدا کردن او دچار اذیت نشود. یاقوت داستان واقعی نه تنها روز قرار را در انتظار شب می کند بلکه بیش از 30 سال در تابستان و زمستان و سرما و گرما بدون غیبت روزها را قرمز پوش در میدان فردوسی در انتظار یار خود شب می کند

 

 

یاقوت از ارزشمندترین سنگ های قیمتی زمین هست. کاش او قدر خود وجودی خودش را می دانست. عشق یاقوت اگرچه جاودانه شد ولی خود وجودی خودش را زجر داد و شهریار گونه زندگی خود را سمت آنچه که ما تباهی می خوانیم کشاند. نظر شما چیست؟

#ادامه دارد